Już jako 14-latka Romy Schneider zagrała w filmie „Kiedy znów zakwitną białe bzy”. Jej występ zebrał świetne recenzje, a ona sama polubiła pracę przed kamerą. „Gdybym dziś miała wybierać, najchętniej zostałabym aktorką”, pisała w pamiętniku. „Marzę o tym za każdym razem, gdy oglądam jakiś przyjemny film. Tak, na pewno będę aktorką!”.

Rok później wcieliła się w królową Wiktorię w filmie „Victoria in Dover”. Na planie czuła się jak ryba w wodzie, mimo że nigdy nie wzięła ani jednej lekcji aktorstwa. Najwyraźniej talent odziedziczyła w genach. Do tego była piękna i pełna dziewczęcego wdzięku. No i jeszcze te ogromne szaroniebieskie oczy. Dla wszystkich było jasne, że Romy zostanie gwiazdą.

Gdy miała 17 lat, wcieliła się w rolę księżniczki bawarskiej Elżbiety w filmie biograficznym „Sissi”. Ta rola miała odmienić jej życie. „Sissi” przyniosła Schneider sympatię, sławę i pieniądze, a także otworzyła drzwi do międzynarodowej kariery. Romy zagrała w dwóch sequelach filmu, ale na kolejnych siedem części (!) już się nie zgodziła. „Ta rola przyczepiła się do mnie niczym rzep”, wspominała później. Musiała długo walczyć o to, by postrzegano ją nie tylko jako „księżniczkę Sissi”, ale utalentowaną, wszechstronną aktorkę. Już kilka lat później udało jej się to osiągnąć.

W 1958 roku Schneider udała się do Francji, by zagrać w filmie „Christine” w reżyserii Pierre’a Gasparda-Huita. Miała wcielić się w postać tytułową. Co ciekawe, 25 lat wcześniej tę samą rolę zagrała jej matka.

Na planie „Christine” Schneider poznała młodego francuskiego aktora, Alaina Delona. Początkowo nie pałali do siebie zbytnią sympatią. Romy uważała go wręcz za „gogusia”. Gdy kończyli zdjęcia, była w nim już zakochana do szaleństwa. Z wzajemnością. Pokochała zresztą nie tylko Delona, lecz także jego ojczyznę. „Chcę być absolutnie francuska. Chcę żyć, kochać, a nawet ubierać się jak Francuzi”, pisała w dzienniku. Wkrótce na stałe osiadła w Paryżu, a na zakupy chodziła do butiku Chanel. Ze słodkiej nastolatki zmieniła się w wyrafinowaną, seksowną kobietę.

Wiosną 1959 roku Delon i Schneider ogłosili swoje zaręczyny. Romy Schneider była szczęśliwa i nareszcie wolna. Wyrwała się spod wpływu despotycznej matki i toksycznego ojczyma menedżera, który, jak wyznała w jednym z wywiadów, żywił wobec niej „niezdrowe zainteresowanie”.

Ostatecznie zerwała z ekranową „Sissi”. „Nie chciałam już być księżniczką”, wyznała. „W Paryżu zaczęłam zupełnie nowe życie. Marzyłam o takiej swobodzie i wykorzystywałam ją w pełni”. Świadomie wybierała coraz bardziej wymagające, a nawet prowokacyjne role. Grała u najlepszych – Luchino Viscontiego, Orsona Wellesa i Claude’a Sauteta, coraz bardziej zachwycając krytyków. Podziwiano nie tylko jej talent – również metamorfozę, jaką przeszła jako aktorka. Po słodkiej, pucołowatej księżniczce nie było ani śladu.

W 1963 roku Romy Schneider wystąpiła w „Kardynale” Ottona Premingera i za swoją ekranową kreację otrzymała nominację do Złotego Globu. Jednak to prestiżowe wyróżnienie nie miało dla niej wtedy żadnego znaczenia. Właśnie rozstała się z Alainem Delonem. Choć przymykała oko na jego liczne zdrady, tego romansu nie mogła zignorować. Kochanka aktora, Nathalie Barthélémy, była w ciąży. W lakonicznej wiadomości, którą wraz z bukietem kwiatów Delon wysłał do Schneider, informował, że „wyjechał z Nathalie do Meksyku”. Romy Schneider, samotna i zrozpaczona, podcięła sobie żyły. Cudem ją odratowano.

Czytaj też: Była playmate roku, nazywano ją nową Marilyn Monroe. Ameryka najpierw ją pokochała, później wypluła

Gdy doszła do siebie, rzuciła się w wir pracy. Zaczęła kręcić filmy w Hollywood, zagrała m.in. w „Co słychać, koteczku” u boku Petera O’Toole’a i Woody’ego Allena. Nie potrafiła długo być sama, dlatego wkrótce po rozstaniu z Delonem związała się z niemieckim aktorem i reżyserem Harrym Meyenem. Dla niej mężczyzna zostawił żonę. Gdy pobierali się latem 1966 roku na Lazurowym Wybrzeżu, Schneider była w ciąży. W grudniu na świat przyszedł David. Romy odnalazła radość w macierzyństwie, a syna nazywała „miłością swojego życia”. Rodzina osiadła w Berlinie.

Pod koniec lat 60. do Romy Schneider zadzwonił Alain Delon. Wkrótce potem dawni kochankowie stali obok siebie na planie filmu „Basen” Jacques’a Deraya. Prasa szalała, wieszcząc odrodzenie dawnego uczucia. Jednak mimo że w małżeństwie Schneider nie działo się najlepiej, nic takiego się nie wydarzyło. Namiętność należała do przeszłości, ale pojawiło się między nimi nowe uczucie – przyjaźń. „Alain zawsze będzie najważniejszym mężczyzną w moim życiu”, powiedziała Schneider. „Jest przy mnie, gdy go potrzebuję. Wiem, że mogę na niego liczyć. Ukształtował mnie jako kobietę. Owszem, kiedyś bardzo mnie zranił, ale dzięki temu dojrzałam”.

W 1975 roku między Romy Schneider i jej mężem było tak źle, że aktorka wystąpiła o rozwód. Meyen protestował, a media pomstowały, że aktorka chce porzucić męża i zabrać mu syna. W rzeczywistości Schneider pragnęła po prostu wrócić do Paryża, głównie ze względów zawodowych. I tak wciąż tam jeździła, m.in. by nakręcić „Najważniejsze to kochać” w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Za tę rolę odebrała swojego pierwszego Cezara, najważniejszą francuską nagrodę filmową.

Wkrótce po rozwodzie z Meyenem Romy Schneider po raz drugi wyszła za mąż. Poślubiła dziennikarza Daniela Biasiniego. Niespełna dwa lata po ślubie urodziła się ich córka, Sarah. Niestety, aktorce po raz kolejny nie udało się zbudować takiego związku, o jakim marzyła. Dodatkowo mąż chętnie korzystał z jej pieniędzy, a rachunki się piętrzyły.

Tymczasem w kwietniu 1979 roku Schneider otrzymała porażającą wiadomość – jej były mąż odebrał sobie życie. Media ustaliły, że Harry Meyen powiesił się w pokoju pełnym zdjęć aktorki. Romy Schneider nie mogła dać sobie z tym rady. Była roztrzęsiona, łykała coraz więcej tabletek uspokajających. W 1981 roku, przekonana, że jej małżeństwo jest klęską, rozwiodła się z Biasinim. Miała niespełna 43 lata i znów zamierzała zacząć nowe życie. Ale wtedy spadły na nią dwa potężne ciosy.

W nową dekadę Romy Schneider wchodziła jako uznana aktorka z imponującym dorobkiem. Uchodziła za ikonę stylu, symbol seksu, była najsłynniejszą ekranową femme fatale. Za rolę w filmie „Taka zwykła historia” dostała kolejnego Cezara, a za „Blask kobiecości”, w którym partnerowała Yves’owi Montandowi – czwartą nominację do tej nagrody.

Wiosną 1981 roku pracowała na planie „Nieznajomej z Sans-Souci” Jacques’a Rouffio. Nie spodziewała się, że będzie to jej ostatni film. Zdjęcia musiały zostać nagle przerwane, bo u aktorki zdiagnozowano nowotwór nerki. Na okres leczenia i rekonwalescencji Schneider wyjechała do posiadłości pod Paryżem (ten mniej więcej czas opisuje piękny film biograficzny poświęcony Romy Schneider, „3 dni w Quiberon”). Mieszkała tam rodzina jej ówczesnego partnera, producenta Laurenta Pétina. Dzieci Romy Schneider przebywały w tym czasie u rodziców Biasiniego. Gdy gwiazda sądziła, że już chyba nic gorszego nie może jej spotkać, stało się najgorsze.

5 lipca 1981 roku świat obiegła tragiczna wiadomość. Aktorka Romy Schneider straciła ukochanego syna. 14-letni David nadział się na żelazny pręt, próbując przejść przez ogrodzenie. Uszkodził tętnicę udową i mimo że szybko trafił na stół operacyjny, nie udało się go uratować. Rozpaczy Schneider nie dało się opisać. Chciała przeżywać żałobę w samotności, ale paparazzi nie dawali jej spokoju. Jeden z nich zdołał nawet wedrzeć się do szpitala i sfotografować martwego chłopca. Zdjęcie trafiło na okładkę.

Po tym wydarzeniu Romy Schneider nie zdołała się już pozbierać. Rozpacz topiła w alkoholu, łykała potężne ilości leków uspokajających, do tego jej ciało było wycieńczone chorobą. 29 maja 1982 roku, 10 miesięcy po śmierci syna, została znaleziona martwa w swoim pokoju w Paryżu. Niektórzy sądzili, że popełniła samobójstwo, choć sekcja to wykluczyła. W jednym z francuskich dzienników napisano, że aktorce z rozpaczy po prostu „pękło serce”.

Czytaj też: Lęk zapijała alkoholem, wstyd tłumiła narkotykami. Dziś mówi o tym na TikToku