Miyake o tamtym poranku zaczął dopiero mówić u progu ostatniej dekady życia. Miał zasadę, że nie odpowiada na pytania o Hiroszimę, w 2009 r. poczuł jednak, że musi zabrać głos. Ujawnił, że to eskapizm sprawił, że w ogóle zajął się projektowaniem.

W swoim tekście dla „New York Timesa” napisał wtedy: „Nigdy nie zdecydowałem się podzielić wspomnieniami ani myślami z tamtego dnia. Próbowałem, choć bezskutecznie, zostawić je za sobą, woląc myśleć o rzeczach, które można stworzyć, a nie zniszczyć, i które niosą ze sobą piękno i radość. Skupiłem się na projektowaniu odzieży po części dlatego, że to kreatywny format, nowoczesny i optymistyczny”.

Miyake zmarł na raka wątroby dzień przed kolejną rocznicą ataku na Hiroszimę. Zostawił po sobie prężnie działające imperium biznesowe, projekty wypełniające sale nowojorskiego MoMA i londyńskiego V&A, perfumy, które ktoś na świecie kupuje co pięć minut, a przede wszystkim osobny rozdział w historii sztuki. Nie mody, ale sztuki właśnie. Miyakego trudno nazwać po prostu projektantem. Był też designerem, performatorem, patronem ginących tradycji ludowych, kapłanem nowoczesnych technologii i architektem, który przerzucił most między Wschodem a Zachodem.

Jego kreacje nosili m.in. Grace Jones, Zaha Hadid, Lewis Hamilton, a przede wszystkim Steve Jobs. Uniformy, które Miyake stworzył dla pracowników japońskiej fabryki Sony, tak się Jobsowi spodobały, że i jemu się zamarzyło odziać swoich podwładnych w jednolite kamizelki od tego samego projektanta. Ostatecznie w Cupertino został wygwizdany, niemniej Miyake dostał wtedy zamówienie na około sto golfów. Czarny golf stał się dożywotnim mundurem Jobsa.

Być może Jobs nigdy by nie usłyszał nazwiska Miyake, gdyby nie japoński cud gospodarczy. Wśród źródeł trendów w modzie wymienia się m.in. ulicę, przełomowe wydarzenia (jak chociażby wojna, której to karierę zawdzięcza kolor khaki), a także popularność, jakim cieszy się akurat jakiś region – tu za przykład może właśnie służyć sukces japońskich projektantów w XX w. W ciągu niecałych trzech powojennych dekad Japonia zamieniła się z wraku państwa w globalną potęgę. Od wystawy Expo w Osace w 1970 r. Zachód coraz chętniej spoglądał na Wschód, a fale tego tsunami zainteresowania wyniosły – oprócz Miyakego – także Kenzo (Takadę), Yohjiego Yamamoto i Rei Kawakubo, twórczynię marki Comme des Garçons.

Gdy Miyake znalazł się w połowie lat 60. w Paryżu, zrozumiał, jak wysoko była zawieszona poprzeczka. Przytłaczało go wyrafinowanie, wręcz wirtuozeria francuskich projektantów. Za sobą miał studia na wydziale projektowania graficznego Uniwersytetu Sztuk Pięknych Tama w Tokio, przed sobą naukę w szkole krawiectwa École de la Chambre Syndicale de la Couture Parisienne i w pracowniach Guy Laroche’a i Huberta de Givenchy. Trudno tu jednak mówić o jakiejś kontynuacji, jego wizja mody była inna. Nigdy mu się nie marzyło także projektowanie dla wybranych, wolał, aby jego projekty były dostępne szerszej publiczności. Z Francji, rozedrganej rewolucją roku 1968, trafił do Nowego Jorku, gdzie pracował dla Geoffreya Beene’a. To właśnie w czasie pobytu w USA zaczął się ujawniać jego dystynktywny styl. W 1970 r., po powrocie do Tokio, założył Miyake Design Studio. Niedługo potem pokazał światu swoje pierwsze kolekcje.

Wśród jego najwcześniejszych prac było body z ręcznie malowanymi portretami Jimiego Hendrixa i Janis Joplin, wykonane zgodnie z tradycyjną japońską sztuką tatuażu. To symptomatyczne otwarcie – Miyake przez całą swoją karierę będzie kleił kulturę japońską z euroatlantycką. Na takiej samej zasadzie pożeni technologię z rękodziełem, tkaniny syntetyczne z naturalnymi, futurystyczność z tradycją i masowość z kastomizacją. Ten mariaż sprzeczności będzie spinał wszystkie jego projekty, które na pierwszy rzut oka nie będą miały ze sobą nic wspólnego: spektrum będzie rozciągać się od ratanowo-bambusowego gorsetu i kapelusza (1982 r.), które trudno nosić poza wybiegiem, po stroje sportowe (dla reprezentacji Litwy na igrzyska olimpijskie w 1992 r.) czy praktyczne, niemnące się, zwiewne sukienki.

Znakiem rozpoznawczym Miyakego stały się plisy. Na potrzeby frankfurckich tancerzy baletowych opracował metodę plisowania przygotowanych wcześniej ubrań za pomocą specjalnej prasy i wysokiej temperatury. Kurczyły się i otrzymywały nowy kształt, zaskakująco zresztą trwały – były całkiem odporne na zagniecenia. W 1993 r. Miyake stworzył opartą na tym koncepcie swoją flagową submarkę – Pleats Please. W latach 1996–1998 zapraszał do współpracy twórców, dla których plisowane ubrania Pleats Please robiły za płótno. Jednym z owoców tego projektu są sukienki, które noszą ślady mikroeksplozji wywołanych przez chińskiego artystę Caia Guo-Qianga.

Miyake wykorzystał też plisy w słynnej sukience-harmonijce Flying Saucer z 1994 r. złożonej z plisowanych krążków w jaskrawych kolorach. To nawiązanie do popularnych w Azji papierowych lampionów. I tak jak je, sukienkę tę można łatwo złożyć i schować w walizce.

Trzy lata później Miyake stworzył kolejną linię zorientowaną na wygodę – A Piece of Cloth, w skrócie A-POC. W tym przypadku autorska maszyna tkacka Miyakego wytwarzała materiałową tubę ze specjalnymi szwami, wzdłuż których klienci mogli ciąć wedle własnego uznania. Tym samym także oni stawali się projektantami. Motyw ubrania z jednej części jest jednym z najważniejszych w twórczości Japończyka. Na myśl przychodzi kimono, które także tradycyjnie szyje się z jednego kawałka materiału, sam Miyake patrzył jednak na to szerzej.

– Nie jestem pewien, czy ten koncept jest faktycznie wschodni. Chodzi o to, że od czasów antycznych, w Grecji czy w Afryce, każda kultura zaczynała od ubrań właśnie z jednego kawałka materiału albo skóry. I nawet teraz, w Indiach, ciało obwiązuje się jednym kawałkiem materiału – powiedział w jednym z wywiadów telewizyjnych.

Do innej japońskiej tradycji, origami, nawiązuje bardzo popularna obecnie, ultranowoczesna submarka 132 5. (zainaugurowana w 2010 roku) czy wypuszczona na rynek dekadę wcześniej torba Bao Bao. Ale w tym drugim przypadku kształt, jak zresztą i sama nazwa, to także odwołanie do budynku Muzeum Guggenheima w Bilbao zaprojektowanego przez Franka O. Gehry’ego. Architektura była jedną z ważniejszych inspiracji Miyakego. Ale fascynowała go także ceramika (Lucie Rie) czy rzeźba – tu na pierwszym miejscu bezsprzecznie należy wymienić Isamu Noguchiego, amerykańskiego artystę, designera i architekta krajobrazu japońskiego pochodzenia, twórcę Mostu Pokoju w Hiroszimie. Inspirację widać nie tylko w konkretnych projektach, ale przede wszystkim w filozofii Miyakego, w jego wierze, że design może dawać nadzieję, i w próbach internacjonalizacji formy.

– [Noguchi] urodził się w USA i starał się identyfikować jako Japończyk, podczas gdy ja odwrotnie, byłem Japończykiem i próbowałem żyć globalnie. Zdałem sobie wtedy [w latach 60. – przyp. red.] sprawę, że muszę wyjść poza ideę bycia „Japończykiem” – powiedział w rozmowie z „Financial Timesem”. I dalej: – Twórczość Noguchiego nie potrzebowała żadnego przymiotnika. Dziś myślę, że reprezentuję jakiś rodzaj japońskiej estetyki i piękna, ale nigdy nie prześcignąłem prac Noguchiego. On jest czystym światłem. Być może ja jestem cieniem.

Miyake oddał stery swoim współpracownikom pod koniec lat 90. Wciąż nadzorował ich pracę, ale większość czasu poświęcał eksperymentom i innym swoim projektom, jak muzeum 21 21 Design Sight. Spółka Issey Miyake posiada 136 sklepów w Japonii i 134 w pozostałych krajach. Pod marką matką funkcjonuje kilkanaście linii i submarek. Firma pozostaje w rękach prywatnych.

Japończyk mówił, że jego ubrania miały dawać szczęście zarówno innym ludziom, jak i jemu samemu. Polityka i duchy z przeszłości nigdy jednak nie przestały go nawiedzać. W swoim tekście dla „NYT” wezwał Baracka Obamę do wizyty w Hiroszimie. Pisał: „[...] byłby to zarówno realny, jak i symboliczny krok w kierunku stworzenia świata, który nie zna strachu przed nuklearnym niebezpieczeństwem. Każdy poczyniony krok przybliża nas do światowego pokoju”.

Obama odwiedził Hiroszimę w 2016 r. jako pierwszy urzędujący prezydent USA.