No właśnie. I to między innymi z tego powodu Dacia Duster I zakończyła test z oceną raczej przeciętną. Kiepsko. Tym bardziej że przecież liczyliśmy cichaczem na to, że rumuński SUV przełamie stereotypy. I że udowodni swoim ówczesnym prześmiewcom, że za niską ceną może stać też jakość. Wtedy – przynajmniej jeśli chodzi o naszą próbę na dystansie 100 tys. km – jeszcze się więc do końca nie udało.

Dobra wiadomość jest taka, że ten moment w końcu nadszedł. Co prawda, całe 8 lat później, ale jednak nadszedł. Oto bowiem w 2021 r. test długodystansowy zakończyła Dacia Duster II i możemy już spokojnie stwierdzić, że (względnie) niska cena zakupu wcale nie musi oznaczać kłopotów i przeciętnego wyniku testu Dacii Duster na dystansie 100 tys. km. Wręcz przeciwnie! W tym miejscu mała dygresja – otóż Duster II (zwłaszcza po liftingu) nie jest już autem tak tanim, jak jeszcze kilka lat temu. To z kolei sprawia, że oczekiwania rosną, a dobry wynik testu Dacii Duster staje się nie tyle zaskoczeniem, co bardziej obowiązkiem. Podobnego zdania musieli chyba być ludzie z Dacii, bo auto trafiło do naszej floty szybko po swoim debiucie rynkowym. Rumuni musieli być tak pewni swego, że najwyraźniej nie obawiali się nawet tzw. chorób wieku dziecięcego.

Dobry wynik na koniec to jednak niejedyna różnica względem testu zakończonego w 2013 r. Dacia Duster II wystąpiła bowiem tym razem nie z dieslem (znak czasów!), lecz z silnikiem benzynowym pod maską (1.6 SCe), a zamiast testowanego wówczas napędu na obie osie redaktorom musiała wystarczyć "ośka" (oczywiście, w Dacii Duster II 4x4 też występuje, ale tym razem wybór padł na tańszą konfigurację). A ponieważ trzyletni syn jednego z testujących na widok Dacii z błyskiem w oczach zakrzyknął: łooo, terenówka!, to tata zmuszony był wyjaśnić dziecku subtelną różnicę między autem terenowym z napędem 4x4 a lekkim SUV-em z napędem na przód. W każdym razie komplement dla stylistów Dacii, którym udało się stworzyć pojazd o "terenowym" charakterze. Podoba się nie tylko dzieciom, ale i nam. Zwłaszcza w pomarańczowym kolorze.

A jaki wpływ na przebieg testu Dacii Duster miał brak napędu 4x4? Cóż, zamiast przedzierać się przez piachy duńskich plaż, robić wycieczki po ośnieżonych wysokogórskich trasach czy organizować sesje zdjęciowe w różnorakich żwirowniach, tym razem musieliśmy poprzestać na zielonych łąkach, zaś szczytem "off-roadu" były dla Dacii Duster II błotniste leśne dukty. Też dobrze, wszak zawsze to jakaś odmiana. No i nie da się też ukryć, że za napędem na obie osie w zasadzie nikt nie tęsknił. Nie możemy tego natomiast powiedzieć o wyższej mocy, bo niejeden testujący zadawał po przejażdżce Dacią retoryczne pytanie: To gdzie te 114 KM? Bardzo słabe osiągi – wtórowali inni. Ale i to nie wszystko, narzekano bowiem też na nie zawsze idealną reakcję na wciśnięcie gazu, sporadyczne problemy z rozruchem na ciepło i kiepskie wygłuszenie silnika.

W międzyczasie Dacia całkowicie przebudowała jednak paletę jednostek napędowych i podczas gdy nasi testujący nadal pocili się z nerwów przy niemal każdej próbie wyprzedzenia traktora, to nowi klienci mogli już zamawiać m.in. doładowane odmiany 1.0 i 1.3 TCe, zaś "nasz" silnik 1.6 w międzyczasie wyleciał z programu (tak samo zresztą stało się z wersją 1.2 TCe/125 KM, też wywodzącą się z Dustera I). Teraz nawet bazowa odmiana o mocy 90 KM dzięki doładowaniu ma większy moment obrotowy niż ospałe 1.6 SCe. I dobrze.

Ale jeśli ktoś był w stanie przymknąć oko na słabe osiągi, ten szybko mógł poczuć się w Dusterze jak w domu. Komfort jazdy? Wystarczający. Zawieszenie? Raczej miękkie, dobrze nadaje się na dziurawe drogi. Chwalono też detale wnętrza, w tym zwłaszcza przyjemne w dotyku pokrętła do regulacji klimatyzacji/nawiewu (Dobrze leżą w dłoni).

Testujący nie omieszkali też poświęcić kilku ciepłych słów gazowemu wspornikowi (tzw. teleskop) pokrywy silnika (W niejednym droższym aucie możemy o tym pomarzyć), chwalono również zestaw czterech kamer (Multiview), który okazał się niezwykle przydatny podczas parkowania w ciasnych miejscach. Stosunek ceny do jakości? Na ten temat stosowny cytat z dziennika pokładowego: Jakość materiałów i wykończenia wnętrza okazuje się – jak na te pieniądze – w pełni akceptowalna. Multimedia są łatwe w obsłudze i spełniają swoje zadanie. Czego chcieć więcej?

Jeśli na coś narzekano, to też były to raczej drobne detale. Weźmy np. tanio wyglądający dywanik i średnio wygodną pokrywę (półka) przestrzeni bagażowej. Prawie wszyscy – jak jeden mąż – ganili też słabe trzymanie boczne przednich foteli, zwłaszcza na wysokości pleców. Co mało zaskakujące, tylna kanapa też nie jest mocno profilowana, a to niemal na każdym ostrzejszym zakręcie oznaczało, że pasażerowie kurczowo łapali się tego, co akurat mieli pod ręką. Czyli na przykład pasów. Niestety, narzekań na fotele i kanapę było tak dużo, że musieliśmy je uwzględnić w końcowym rozrachunku (4 punkty karne). Dobra wiadomość: przy okazji face liftingu poprawiono kilka detali. Z przodu można teraz mieć np. wygodny centralny podłokietnik wyposażony w schowek.

Złośliwcy uaktywnili się jeszcze bardziej, gdy przy okazji drugiego przeglądu (po 40 tys. km) konieczna okazała się wymiana hamulców z przodu (klocki plus tarcze). Skoro hamulce poddały się już po 40 tys. km jazdy głównie w trasie – chichotali – to ciekawe, co padnie w następnej kolejności? I choć 40 tys. km w dość lekkim samochodzie o mocy 114 KM faktycznie nie jest rewelacyjnym wynikiem dla fabrycznych okładzin i tarcz, to już kolejny zestaw wytrwał bez problemów do zakończenia testu. I pamiętajcie też o tym, drodzy złośliwcy, że poza jedną przepaloną żarówką nic innego się w Dusterze nie popsuło. Świetny wynik, który powinien ostatecznie zamknąć usta wszystkim niedowiarkom. I owszem, od czasu do czasu poszarpywało sprzęgło, a raz nawet zapaliła się kontrolka awarii silnika, ale potem sama z siebie zgasła. To są tak naprawdę drobnostki, o których niejeden droższy model może jedynie pomarzyć.

Przed końcowym demontażem nastroje wśród zwolenników Dustera były więc na tyle dobre, że niektórzy przebąkiwali nawet coś o możliwej ocenie celującej na koniec. Niestety, nie tym razem. Do szóstki zabrakło przede wszystkim lepszego zabezpieczenia antykorozyjnego – rzeczoznawca od razu wyłapał kilka miejsc z brzydkim brązowym nalotem. Przykłady: bagażnik za osłonami, zgrzewy w okolicach wnęki tylnych lewych drzwi oraz okolice mocowania tzw. wewnętrznego prawego przedniego błotnika. Endoskopowe badanie profili na szczęście nie dało już żadnych powodów do narzekania. Podwozie? W dobrym stanie, choć na wózku zawieszenia (tzw. sanki) też widać już powierzchniową korozję. Pierwsze oznaki zużycia odkryliśmy także na przednich amortyzatorach, uwagę rzeczoznawcy przykuły również wyrwane tu i ówdzie klipsy mocujące m.in. osłony lub wygłuszenia. W środku nieco ładniej mogłyby wyglądać fotele, to samo dotyczy zresztą wykładziny bagażnika.

Łącznie daje to nam 13 punktów karnych i bardzo solidną piątkę na świadectwie końcowym. Czyli potwierdza się tym razem dobitnie, że tanie też może być dobre. À propos pieniędzy: Dacia Duster bardzo mało traci na wartości. I nic dziwnego – to kawał solidnego samochodu w dobrej cenie.

Zawsze gotowa do jazdy, zawsze sprawna: Dacia Duster II dostaje od nas piątkę, a jeśli coś niepokoi, to głównie początki korozji. Cóż, trzeba będzie się temu bacznie przyglądać. Testujący mocno narzekali na kiepską dynamikę silnika, choć na pewno znajdą się i tacy, którzy Dusterem 1.6 jeżdżą na co dzień i sobie chwalą... My zostaniemy przy swoim: to nie jest sprinter.